چقدر آخر این ماه سخت و سنگین است / تمام آسمان و زمین بی قرار و غمگین است
بزرگ‌تر ز غم مجتبی (ع) و داغ رضا (ع) / فراق فاطمه با خاتم النبیین (ص) است
چگونه اکنون برگ ها نریزند در پاییز دلبستگیها؟ مگر میشود پس از سفر تو، بهار را باور داشت؟ وقتی تو از این خاک رخت بر بسته ای، مگر می شود کوچه هایش را مثل قبل، امیدوارانه عبور کرد؟ تفسیری ندارد این رحلت بی تردید، جز پایان عمر ستاره ها که دیگر در غیاب تو، انگیزه سوسو زدن در شب های یتیمان را ندارند. اکنون تشییع تو نیست؛ تشییع عشق و امید است و انسان در سوگ تو باید خود را تشییع کند، که تنها شده و ستون استوار آفرینش را برای تکیه خویش کم دارد. تو که در آسمان ها به نظاره اندوه ما نشسته ای، دعا کن بی تو تابِ بودن داشته باشیم.
همیشه سخنش را با مهر آغاز و صلاتش را به نیت خاکساری ادا می کرد. دعای شکوهمندش برای انسان رهایی از دروغ بود. آرزوی مکررش برای زندگی، مرگ خرافه بود. حق بود، اما برای خود هیچ نمی خواست.صراط مستقیم بود، اما کسی را به سوی خویش وادار نمیکرد. در شب های همیشه بیدار عمرش، جز خواب آرام برای کودکان و رستگاری نزدیک برای مردان و زنان نخواست. قداست عطر و زجاج تأنیث و جمال نماز را خوب می دانست.رحلت پیامبر اعظم، معراج وصال اوست با حضرت دوست. رحلت جانسوزش رابه عاشقان رسالتش تسلیت عرض می نماییم.
امروز سالروز شهادت غریبانه کریم اهل بیت نیز هست.
سلام، غریب تر از هر غریب!
سلام، مزار بی چراغ، تربت بی زایر، بهشت گمشده!
ماه، رخسار به خاک مزاری نهاده، که مدت‌هاست روشنای هیچ شمعی را حس نکرد، سوسوی هیچ فانوسی را نشنید و گرمایِ هیچ اشکی را لمس نکرد. مزاری که مثل صاحب غریبش، غریب است. یک تکّه از آسمان است، که در دل خاک پنهان است. یک سهم از بهشت است، که در بقیع گم شده است. مردی که چهره بر خاک گذارده و غریبانه‌ترین عاشقانه‌ها را در فراق آن غربت بی‌نهایت، سر داده است.
اى کریم اهل بیت علیهم السلام! قلب اندوهگینمان در عزایت، دیدار و شفاعتت را در قیامت مى طلبد تا طعم بخشندگى تو را دریابیم.
از سنگینی ماه صفر هر چه بگویم کم است که در اخرین روز آن، هشتمین نور آسمان امامت و ولایت به آسمان پر کشید.
سلام بر تو ای عصمت هشتم! کوچه های طوس، هنوز بوی عطرآگین تو را می دهد و آوای غریب ملایک هنوز در طواف حریم کبریایی ات به گوش می رسند.
هر روز که خورشید خراسان، سینه ریز زرینش را از شوق می درد و انبوه دانه های طلایی اش از فراز آسمان بر حَرَمت می پاشد، کبوتر دل، بهانه کنان به سوی حرم تو پر می کشد و به سوی دانه های مِهری می رود که برایش می پاشی.
خراسان از زمانی مقدس شد که تو در آن گام نهادی. خاک خراسان از زمانی ارزش یافت که قدم تو در آن نهاده شد. خاص ترین بنده ی خداوند وارد این شهر شد و جانش را در آن از دست داد. خاک خراسان هم متبرک است برای نعمت وجود تو و هم نفرین شده است به دلیل گرفته شدن جان تو در آن.
سالروز شهادت علی بن موسی الرضا (ع) بر همه شیعیان تسلیت باد.